به همان اندازه که در این روزها احساس مصیبت و اندوه عمیق و نیز احساس قدردانی فراوان می‏کنیم به همان اندازه باید بازنگری جدیدی را در مورد زندگی و اوضاعمان آغاز کنیم و خط تازه ‏ای برای رفتار و سلوکمان برگزینیم، باید تجسم حسینی بودن روی زمین باشیم.

ایمان همه توانایی های انسان را به سوی یک هدف بسیج می کند و آن ها را از نابودی و هرز رفتن و شرک محافظت می کند.

نمی دانم این عادت ما ایرانی ها در خودبزرگ بینی، خود برتر بینی و خود بینی (رذیله اخلاقی که شیطان را از درگاه خدا راند) از کجا آمده اما همینقدر می دانم که ضربه های زیادی به ما، روابط اجتماعی، فرهنگی، خانوادگی و دینی ما زده است.

وقتی که خداوند نسبت به همه یکی است و سرمنشأ همه یکی است، احساس یگانی جامعه به انسان دست می دهد، و انسان با این دریافت هر چیزی جز خدا را واجد نقص و در مسیر کمال می بیند. از همین رو، دیگران را معذور می دارد و خود را در برابر تصویری خوب و نیکو همراه با حسن ظن به دیگران می یابد.

من نیک می‌دانستم که ایستادن در برابر خودکامگی، هزینه دارد و در پی ارتقای توده‌ها بودن و بالاخص آگاه‌ تر ساختن آنان، هزینه دارد و به مقابله برخاستن با امتیازها و بت‌ها از هر سنخ و گروه، هزینه دارد.

ز "حبیبه جعفریان" ، سال ها پیش که دانش آموزی دبیرستانی بودم، چند کتاب از مجموعه "به روایت همسر شهید" را خوانده بودم. "چمران" ، "همت" ، "باکری" ، شهدایی بودند که حرف های همسرانشان را "جعفریان" کتاب کرده بود.

یک بستنی فروش مسیحی به امام مراجعه کرده و از خرید نکردن مسلمانان شکایت داشت، افزود: در یک روز پس از اقامه نماز جمعه، امام صدر گفت که می خواهیم جایی برویم. جمعی با ایشان همراه شدند که من هم جزو آنان بودم. رفتیم تا رسیدیم به بستنی فروشی آنتیبای مسیحی، امام به آنتیبا گفت که ما آمده ایم در اینجا بستنی بخوریم.

این بار که کتابخانه ام را مرتب کردم، فهمیدم.فهمیدم در ادبیات بیش از همه چیز، اول ادبیات دفاع مقدس را دوست دارم و بعد زندگینامه ها را... زندگی نامه ها واقعیت را می نویسند، نه خیال و توهم... آدم هایی که واقعی اند. دوست ندارم لابلای خیالات زیاد بگردم... دوست دارم در جهان پیرامونم زندگی کنم...

روضة الشهیدین، در دهه های 70 میلادی یک بوستان جنگلی بود که جزو زمینهای شهرداری بیروت به حساب می آمد. این بوستان با 400 هزار متر مربع مساحت، پوشیده از درختان صنوبر بود و زمین های بازی دایره شکل و زمین اسب سواری داشت.

روایت شده که پس از بازگشت علی از جهاد، یکی از اصحاب به پیامبر(ص) اعتراض کرد که علی همیشه در نمازهایش سورۀ اخلاص را می خواند. پیامبر(ص) در این باره از علی سؤال کرد. علی (ع) گفت: «من این سوره را دوست دارم.»