از روز گذشته تا کنون در اندیشه ی نقش کاریزماتیک سیاستمداران در بهبود روابط بین الملل بودم. ناگهان ذهنم معطوف شد به سید موسی صدر امام موسای خودمان طرف رفت گره گشایی از کارهای وامانده یک امت بکند اما مدام تهدید شد. مدام علیهش ازخودی ها تا غریبه ها نقشه کشیدند. مدام خناس ها وخفاش ها برای افول چراغ شخصیت وهویتش برنامه ریختند. وآخراینکه اواخرماه رمضان اوائل شهریور سال 1357 به خانواده اش گفت: برای چاره جویی و پادرمیانی و...می روم وتا قبل ازعید فطر برمی گردم. شاید وقتی رفت گمان نمی کرد ممکن است کمیته ی مفقودین هم نتواند از سرنوشتش تا40 سال بعد خبری بگیرد صدرالدین ، پسر بزرگش تا چند روز پس از متوجه شدن ماجرا، به برادر وخواهرهای کوچکش چیزی نگفت. تلفن هارا قطع کرد گمانش نمی آمد که این ماجرا تا سالهای سال لا ینحل بماند. وقتی آن روزهای داغ به دیدار حافظ اسد برای حل موضوع ناپدید شدن پدر رفت، گمان می کرد درهمان روزها باپدر به خانه برمی گردد... اما آقای رئیس جمهور وسایر مقامات جهانی ماهها وسالهای بعد هم کاری از دستشان ساخته نبود... شخصیت وسیاستمداری که درجهان اسلام